Λίγο πριν φύγει αυτή η χρονιά ευχομάστε η νέα χρονιά να είναι ευτυχισμένη και περιμενούμε τα καλύτερα!!! Κάλη Χρονιά , Ευτυχισμένο το 2012!!
Παρασκευή 30 Δεκεμβρίου 2011
Παρασκευή 23 Δεκεμβρίου 2011
Τρίτη 20 Δεκεμβρίου 2011
ΦΤΩΧΕΙΑ ΚΑΙ ΕΥΑΙΣΘΗΤΕΣ ΚΟΙΝΩΝΙΚΕΣ ΟΜΑΔΕΣ
Με τον όρο φτώχεια αναφερόμαστε στην οικονομική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη επαρκών πόρων για την ικανοποίηση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Το κατώφλι των βασικών αναγκών που ορίζει το όριο της φτώχειας διαφέρει από χώρα σε χώρα. Η φτώχεια ανάγεται να μετράται σε χρήματα και αντανακλά τους κατά κεφαλήν διαθέσιμους από τους πραγματικούς οικονομικούς πόρους μιας χώρας. Είναι πιθανό να βιώσουμε όλοι τη φτώχεια κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ορισμένες κοινωνικές ομάδες, ωστόσο διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, για παράδειγμα οικογένειες με παιδιά –ιδιαιτέρως οι μεγάλες και μονογονεϊκές οικογένειες - ηλικιωμένοι, ανάπηροι και μετανάστες. Σε όλες τις κατηγορίες, οι γυναίκες είναι πιο ευπαθείς από τους άντρες. Ο τρόπος με τον οποίο η φτώχεια επηρεάζει τους ανθρώπους είναι σύνθετος και αλληλένδετος με τον κοινωνικό αποκλεισμό.
1. Bασικό αίτιο της φτώχειας είναι η ανεργία
2. Στις μέρες μας, το να έρθουμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο της φτώχειας είναι ακόμα πιο δύσκολο, καθώς η δομή της οικογένειας έχει αλλάξει και δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει αλληλουποστηρικτά.. Η αύξηση των πυρηνικών και των μονογονεϊκών οικογενειών και η αύξηση της κινητικότητας του πληθυσμού μετά την είσοδό του σε παραγωγική ηλικία μείωσε τη δυνατότητα στήριξης από τους γονείς προς τα ενήλικα τέκνα και αντίστροφα.
3. Ένας ακόμη παράγοντας που βοήθησε στην όξυνση του φαινομένου της φτώχειας είναι η αστικοποίηση των πολιτών στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην πρωτεύουσα, με την ελπίδα της εύρεσης εργασίας. Έτσι οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τόπο τους και τα εξασφαλισμένα μέσα διαβίωσης (τροφή και στέγη) και ως άνεργοι η ζωή στην πρωτεύουσα είναι πολύ πιο δύσκολη.
4. Επίσης, έχουμε στέρηση ενός ολοκληρωμένου συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και κοινωνικής ασφάλισης, όπου μια σημαντική κατηγορία φτωχών, οι ηλικιωμένοι, είναι ανασφάλιστοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι.
5. Πέρα από αυτά, άλλο ένα πρόβλημα που έχουμε σαν λαός, είναι η χρόνια έλλειψη ασφαλιστικής επίγνωσης αλλά και η εισφοροδιαφυγή.
Συνέπειες της φτώχειας
• Κακή υγεία και περιορισμένη πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη
• Περιορισμένη πρόσβαση σε εκπαίδευση, κατάρτιση και δραστηριότητες κατά τον ελεύθερο χρόνο
• Οικονομικό αποκλεισμό και υπερβολικά χρέη
• Περιορισμένη πρόσβαση σε σύγχρονη τεχνολογία όπως για παράδειγμα στο διαδίκτυο
• Οι άνθρωποι που χάνουν την εργασία τους μπορεί να εξαναγκαστούν σε μετανάστευση, ενώ συγχρόνως αποκλείονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο, διότι η θέση στην οποία έχουν περιπέσει επηρεάζει την ψυχολογία και την αυτό εικόνα τους
• Ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης και η έλλειψη στέγασης
• Στέρηση του ανθρώπου στην τροφή και ονομάζεται πείνα. Ο άνθρωπος που δεν σιτίζεται επαρκώς είναι αδύναμος, δεν μπορεί να εργαστεί σωστά, δεν είναι σε θέση να θέσει στόχους και πόσο μάλλον να τους επιτεύξει. Επίσης, δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε τον εαυτό του αλλά ούτε και την ίδια του την οικογένεια. Επηρεάζεται η πνευματική και ψυχική του υγεία και ανάπτυξη και είναι πολύ πιθανόν το γεγονός να πέσει ο φτωχός άνθρωπος σε κατάθλιψη
• Οι φτωχοί άνθρωποι τυγχάνουν εκμετάλλευσης, δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους πλουσιότερους, αισθάνονται και είναι αδικημένοι.
• Παράλληλα, είναι οι λιγότερο ανθεκτικοί σε φυσικές καταστροφές, οικονομικές κρίσεις και διαμάχες.
Σε κάθε διαδικασία κοινωνικής αλλαγής, ενθαρρύνουμε το "σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά". Τα αίτια φαίνεται να είναι διαδεδομένα και βαθιά ενσωματωμένα στις πολιτιστικές αξίες και πρακτικές. Μπορούμε εσφαλμένα να πιστέψουμε ότι οποιοσδήποτε από μας, στο μικρό επίπεδο της ζωής μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτά.
Μην απελπίζεστε. Εάν ο καθένας μας δεσμευτεί προσωπικά να πολεμήσει αυτά τα αίτια της φτώχειας σε όποια φάση της ζωής, τότε το συνολικό ποσό όλων μας που κάνουμε κάτι και η πολλαπλασιαστική επίδραση των ενεργειών μας στους άλλους, θα συμβάλουν στην αποσύνθεση αυτών των παραγόντων και, τελικά, στη νίκη πάνω στη φτώχεια.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 22 Δεκεμβρίου 2005 με το ψήφισμα 60/209 προσδιόρισε την αλληλεγγύη ως μία από τις θεμελιώδεις και παγκόσμιες αξίες που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των λαών στον 21ο αιώνα και αποφάσισε να ορίσει την 20η Δεκεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα Ανθρώπινης Αλληλεγγύης.
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Μπακαλού Σοφία
Κοινωνική Λειτουργός
Με τον όρο φτώχεια αναφερόμαστε στην οικονομική κατάσταση που χαρακτηρίζεται από έλλειψη επαρκών πόρων για την ικανοποίηση βασικών ανθρώπινων αναγκών. Το κατώφλι των βασικών αναγκών που ορίζει το όριο της φτώχειας διαφέρει από χώρα σε χώρα. Η φτώχεια ανάγεται να μετράται σε χρήματα και αντανακλά τους κατά κεφαλήν διαθέσιμους από τους πραγματικούς οικονομικούς πόρους μιας χώρας. Είναι πιθανό να βιώσουμε όλοι τη φτώχεια κάποια στιγμή στη ζωή μας. Ορισμένες κοινωνικές ομάδες, ωστόσο διατρέχουν μεγαλύτερο κίνδυνο, για παράδειγμα οικογένειες με παιδιά –ιδιαιτέρως οι μεγάλες και μονογονεϊκές οικογένειες - ηλικιωμένοι, ανάπηροι και μετανάστες. Σε όλες τις κατηγορίες, οι γυναίκες είναι πιο ευπαθείς από τους άντρες. Ο τρόπος με τον οποίο η φτώχεια επηρεάζει τους ανθρώπους είναι σύνθετος και αλληλένδετος με τον κοινωνικό αποκλεισμό.
1. Bασικό αίτιο της φτώχειας είναι η ανεργία
2. Στις μέρες μας, το να έρθουμε αντιμέτωποι με το φαινόμενο της φτώχειας είναι ακόμα πιο δύσκολο, καθώς η δομή της οικογένειας έχει αλλάξει και δεν μπορεί πλέον να λειτουργήσει αλληλουποστηρικτά.. Η αύξηση των πυρηνικών και των μονογονεϊκών οικογενειών και η αύξηση της κινητικότητας του πληθυσμού μετά την είσοδό του σε παραγωγική ηλικία μείωσε τη δυνατότητα στήριξης από τους γονείς προς τα ενήλικα τέκνα και αντίστροφα.
3. Ένας ακόμη παράγοντας που βοήθησε στην όξυνση του φαινομένου της φτώχειας είναι η αστικοποίηση των πολιτών στα μεγάλα αστικά κέντρα και κυρίως στην πρωτεύουσα, με την ελπίδα της εύρεσης εργασίας. Έτσι οι άνθρωποι εγκατέλειψαν τον τόπο τους και τα εξασφαλισμένα μέσα διαβίωσης (τροφή και στέγη) και ως άνεργοι η ζωή στην πρωτεύουσα είναι πολύ πιο δύσκολη.
4. Επίσης, έχουμε στέρηση ενός ολοκληρωμένου συστήματος κοινωνικής πρόνοιας, αλλά και κοινωνικής ασφάλισης, όπου μια σημαντική κατηγορία φτωχών, οι ηλικιωμένοι, είναι ανασφάλιστοι ή χαμηλοσυνταξιούχοι.
5. Πέρα από αυτά, άλλο ένα πρόβλημα που έχουμε σαν λαός, είναι η χρόνια έλλειψη ασφαλιστικής επίγνωσης αλλά και η εισφοροδιαφυγή.
Συνέπειες της φτώχειας
• Κακή υγεία και περιορισμένη πρόσβαση σε υγειονομική περίθαλψη
• Περιορισμένη πρόσβαση σε εκπαίδευση, κατάρτιση και δραστηριότητες κατά τον ελεύθερο χρόνο
• Οικονομικό αποκλεισμό και υπερβολικά χρέη
• Περιορισμένη πρόσβαση σε σύγχρονη τεχνολογία όπως για παράδειγμα στο διαδίκτυο
• Οι άνθρωποι που χάνουν την εργασία τους μπορεί να εξαναγκαστούν σε μετανάστευση, ενώ συγχρόνως αποκλείονται από τον κοινωνικό τους περίγυρο, διότι η θέση στην οποία έχουν περιπέσει επηρεάζει την ψυχολογία και την αυτό εικόνα τους
• Ανεπαρκείς συνθήκες στέγασης και η έλλειψη στέγασης
• Στέρηση του ανθρώπου στην τροφή και ονομάζεται πείνα. Ο άνθρωπος που δεν σιτίζεται επαρκώς είναι αδύναμος, δεν μπορεί να εργαστεί σωστά, δεν είναι σε θέση να θέσει στόχους και πόσο μάλλον να τους επιτεύξει. Επίσης, δεν μπορεί να υποστηρίξει ούτε τον εαυτό του αλλά ούτε και την ίδια του την οικογένεια. Επηρεάζεται η πνευματική και ψυχική του υγεία και ανάπτυξη και είναι πολύ πιθανόν το γεγονός να πέσει ο φτωχός άνθρωπος σε κατάθλιψη
• Οι φτωχοί άνθρωποι τυγχάνουν εκμετάλλευσης, δεν αντιμετωπίζονται ισότιμα με τους πλουσιότερους, αισθάνονται και είναι αδικημένοι.
• Παράλληλα, είναι οι λιγότερο ανθεκτικοί σε φυσικές καταστροφές, οικονομικές κρίσεις και διαμάχες.
Σε κάθε διαδικασία κοινωνικής αλλαγής, ενθαρρύνουμε το "σκέψου παγκόσμια, δράσε τοπικά". Τα αίτια φαίνεται να είναι διαδεδομένα και βαθιά ενσωματωμένα στις πολιτιστικές αξίες και πρακτικές. Μπορούμε εσφαλμένα να πιστέψουμε ότι οποιοσδήποτε από μας, στο μικρό επίπεδο της ζωής μας, δεν μπορούμε να κάνουμε τίποτα γι' αυτά.
Μην απελπίζεστε. Εάν ο καθένας μας δεσμευτεί προσωπικά να πολεμήσει αυτά τα αίτια της φτώχειας σε όποια φάση της ζωής, τότε το συνολικό ποσό όλων μας που κάνουμε κάτι και η πολλαπλασιαστική επίδραση των ενεργειών μας στους άλλους, θα συμβάλουν στην αποσύνθεση αυτών των παραγόντων και, τελικά, στη νίκη πάνω στη φτώχεια.
Η Γενική Συνέλευση του ΟΗΕ στις 22 Δεκεμβρίου 2005 με το ψήφισμα 60/209 προσδιόρισε την αλληλεγγύη ως μία από τις θεμελιώδεις και παγκόσμιες αξίες που πρέπει να διέπουν τις σχέσεις μεταξύ των λαών στον 21ο αιώνα και αποφάσισε να ορίσει την 20η Δεκεμβρίου ως Διεθνή Ημέρα Ανθρώπινης Αλληλεγγύης.
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Μπακαλού Σοφία
Κοινωνική Λειτουργός
Τρίτη 22 Νοεμβρίου 2011
ΤΟ ΦΑΙΝΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΒΙΑΣ ΣΤΑ ΣΧΟΛΕΙΑ
Με αφορμή την Παγκόσμια Ημέρα του Παιδιού (20/11) θα ήταν καλό να αναφερθούμε σε ένα ζήτημα που ,δυστυχώς, αφορά την πλειοψηφία των παιδιών όχι μόνο στην χώρα μας αλλά και στον υπόλοιπο κόσμο. Το φαινόμενο της βίας στα σχολεία.
Πρώτα από όλα, ας εξηγήσουμε τι σημαίνει παιδική βία. Πολλοί ίσως να πιστεύουν ότι η βία έχει να κάνει μόνο με την άσκηση της σωματικής βίας. Παιδική βία θεωρείται η οποιαδήποτε μορφή σωματικής, λεκτικής ή ψυχολογικής κακοποίησης από ανηλίκους σε ανηλίκους. Ακόμα και ο στιγματισμός θεωρείται μορφή βίας. Το να επιστρέψει ,κάποιες φορές, το παιδί μας από το σχολείο με εκδορές ή μελανιές ως ένα βαθμό μπορεί να χαρακτηριστεί φυσιολογικό , ειδικά στις μικρότερες ηλικίες, στα πλαίσια του παιχνιδιού. Η συχνότητα όμως τέτοιων περιστατικών σε συνδυασμό με περίεργες ή ασυνήθιστες συμπεριφορές, θα πρέπει να μας βάλει σε σκέψη.
Τα παιδιά που δέχονται βία στο σχολείο συνήθως κλείνονται στον εαυτό τους ή έχουν έντονες αντιδράσεις και επιθετική συμπεριφορά. Αυτές οι έντονες αντιδράσεις οφείλονται στο γεγονός ότι το παιδί συνήθως ντρέπεται για αυτό που του συμβαίνει και παράλληλα φοβάται να το αντιμετωπίσει. Η απότομη πτώση της επίδοσης του στα μαθήματα, η έλλειψη όρεξης να ασχοληθεί με πράγματα που του αρέσουν , η ξαφνική άρνηση να πάει σχολείο είναι κάποια σημάδια που μας δείχνουν ότι κάτι δεν πάει καλά.
Από την στιγμή που παρατηρούμε τα παραπάνω, θα πρέπει να προσεγγίσουμε το παιδί μας προσπαθώντας να συζητήσουμε μαζί του για το τι συμβαίνει. Στις περισσότερες περιπτώσεις τα παιδιά που δέχονται βία, επειδή ντρέπονται για αυτό που συμβαίνει ή φοβούνται, δύσκολα θα συζητήσουν για αυτό με οποιονδήποτε, ακόμα και με τον γονιό τους. Αυτό που μπορεί να κάνει ο γονιός είναι να προσπαθήσει αρκετά ώστε να κερδίσει την εμπιστοσύνη του προκειμένου, το παιδί να αισθανθεί ασφάλεια και υποστήριξη έτσι ώστε να αποκαλύψει το μυστικό του και να το αντιμετωπίσουν μαζί. Κάτι άλλο που παίζει σημαντικό ρόλο είναι να τονωθεί η αυτοπεποίθηση του παιδιού. Αν το παιδί μας νιώσει την δύναμη που έχει μέσα του θα καταφέρει να αντιμετωπίσει και να ξεπεράσει αυτή την δύσκολη κατάσταση. Θα πρέπει επίσης να του εξηγήσουμε ότι ο θύτης δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα παιδί με προβλήματα και χαμηλή αυτοπεποίθηση, που σκορπάει τον φόβο στα άλλα παιδιά γιατί έτσι αισθάνεται σημαντικός και δυνατός. Επίσης, είναι βασικό να υπάρξει και συνεργασία με τους δάσκαλούς των παιδιών. Ο γονιός από την στιγμή που εντοπίζει τα σημάδια βίας στο παιδί του οφείλει να ενημερώσει τον δάσκαλο, προκειμένου να βοηθηθούν, μέσα από συζήτηση και άλλες πρακτικές, τόσο το παιδί- θύμα όσο και το παιδί- θύτης.
Κάπου εδώ θα ήθελα να αναφερθώ στο παιδί-θύτη. Πολλοί γονείς δέχονται παράπονα από άλλους γονείς ή δασκάλους ότι το παιδί τους παρουσιάζει επιθετική συμπεριφορά και τρομοκρατεί άλλα παιδιά. Τέτοια άτομα συνήθως, είναι παιδιά με χαμηλή αυτοπεποίθηση, με παραμέληση από το σπίτι, που μέσα από την επιθετική συμπεριφορά και ορισμένες φορές με την εμπλοκή τους σε «κακές» παρέες, θέλουν να τραβήξουν την προσοχή των άλλων και να αντλήσουν δύναμη και αυτοπεποίθηση μέσα από τον φόβο που προκαλούν. Τα παιδιά αυτά έχουν ανάγκη την προσοχή και την αγάπη.
Μια τέτοια κατάσταση σίγουρα δεν είναι εύκολη για καμιά οικογένεια , είτε είναι του παιδιού-θύματος είτε του παιδιού- θύτη. Τα παιδιά δεν ευθύνονται για τις παραβατικές ή άσχημες αντιδράσεις τους αφού αυτές είναι προϊόντα των αρνητικών μυνημάτων που δέχονται καθημερινά από την κοινωνία και το περιβάλλον τους. Η συζήτηση, το να είμαστε κοντά στο παιδί μας, να «ακούμε» τις ανάγκες του και να φροντίζουμε για αυτές είναι η καλύτερη αντιμετώπιση σε τέτοια προβλήματα. Ακόμα και όταν αισθανόμαστε ότι δεν μπορούμε να διαχειριστούμε τέτοιες καταστάσεις, πάντα υπάρχει η βοήθεια Κοινωνικών Λειτουργών και Ψυχολόγων ,ανθρώπων που έχουν την γνώση και την κατάρτιση πάνω σε τέτοια θέματα.
(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στη εφημερίδα "Ανεξάρτητος" τις 19/11/11)
Βρεττού Γεωργία
Κοινωνική Λειτουργός
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Λεωφ. Βεργωτή 18
Τηλ. : 26710-28958
Πέμπτη 22 Σεπτεμβρίου 2011
Το Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου πραγματοποίησε, στις 22 Σεπτεμβρίου 2011, ομιλία στο προσωπικό του Δημοτικού Γηροκομείου Αργοστολίου με θέμα: Επαγγελματική Εξουθένωση «Burn Out». Η ομιλία ανήκει σε μία σειρά από δράσεις που έχουν στόχο την ενημέρωση των εργαζόμενων σε πλαίσια και δομές καθώς και την πρόληψη σε θέματα Ψυχικής Υγείας.
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Λεωφ. Βεργωτή 18 (έναντι Δικαστηρίων)
Τηλ./Φαξ : 26710-28958
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Λεωφ. Βεργωτή 18 (έναντι Δικαστηρίων)
Τηλ./Φαξ : 26710-28958
Δευτέρα 5 Σεπτεμβρίου 2011
ΠΕΝΘΟΣ: ΣΤΑΔΙΑ ΚΑΙ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ
Η απώλεια ενός αγαπημένου προσώπου μας βυθίζει σε ένα σκοτάδι θλίψης, και αφήνει όλους αυτούς που μένουν πίσω να παλεύουν με την αποδοχή της απώλειας, τον πόνο, τον θυμό. Τους αφήνει στο πένθος.
Το πένθος είναι όλες εκείνες οι ψυχικές, συναισθηματικές και σωματικές αντιδράσεις που εκδηλώνονται μετά το θάνατο ενός αγαπημένου μας προσώπου. Ο καθένας βιώνει διαφορετικά το πένθος και τα συναισθήματα που το συνοδεύουν. Στο πένθος υπάρχουν κάποια στάδια, τα οποία δεν έχουν πάντοτε την ίδια ακολουθία και η διάρκεια τους διαφέρει από άτομο σε άτομο.
Τα στάδια είναι :
1. Άρνηση (Μηχανισμός άμυνας που μειώνει την έντονη αρχική φάση του πόνου)
2. Θυμός (Συνειδητοποίηση της πραγματικότητας και θυμός για το γεγονός, καμιά φορά και για το ίδιο το άτομο που έφυγε από την ζωή)
3. Θλίψη ( 2 ειδών : επιφανειακή και βαθύτερη με αλλαγή όρεξης, καταθλιπτική διάθεση κ.α. )
4. Αποδοχή (επαναφορά σε φυσιολογική κατάσταση)
Σημαντικό είναι το άτομο να αποφύγει την απομόνωση και να επιζητήσει την συμπαράσταση δικών του ανθρώπων. Επίσης, βοηθά πολύ το να μοιραστεί σκέψεις και συναισθήματα, να εκφράσει τον πόνο του και να μην πιεστεί να ξεπεράσει σύντομα ή βιαστικά το γεγονός, αλλά να δώσει στον εαυτό του τον χρόνο που χρειάζεται για να βιώσει και να συνειδητοποιήσει την νέα κατάσταση. Η αναζήτηση ψυχολογικής στήριξης από ειδικό είναι αναγκαία, όταν το άτομο αδυνατεί να συνέλθει ή να περάσει από το ένα στάδιο του πένθους στο άλλο.
Ο θάνατος είναι μέρος της ζωής. Το να μείνει κάποιος στη φάση του πένθους ή να το αρνείται δεν θα φέρει το αγαπημένο του πρόσωπο πίσω. Το να αφεθεί στην διαδικασία του πένθους όμως και να το βιώσει με την βοήθεια των άλλων είναι κάτι που προσφέρει παρηγοριά και ανακούφιση.
Βρεττού Γεωργία
Κοινωνική Λειτουργός
(Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα "Ιατρικά Νέα" ,Τεύχος 6 )
Πέμπτη 21 Απριλίου 2011
Τετάρτη 6 Απριλίου 2011
Παγκόσμια Ημέρας της Γυναίκας 8 Μαρτίου Εκατό χρόνια συμπληρώνονται φέτος από την πρώτη επίσημη εορτή των γυναικών. Προς τι, όμως, η ύπαρξη μιας ειδικής εορτής για τις γυναίκες και τι ακριβώς γιορτάζουν; Τον αγώνα για τα δικαιώματά τους, έναν αγώνα με θυσίες πάσης φύσεως από το παρελθόν μέχρι και σήμερα, πληρώνοντας ακόμη και με τίμημα τη ζωής τους. Τα παραδείγματα ατομικά και συλλογικά είναι πολλά από το παρελθόν. Στην αρχαία Αθήνα η Αγνοδίκη, η πρώτη επαγγελματίας μαία, μεταμφιεζόταν σε άνδρα για να σπουδάσει και να ασκήσει το επάγγελμά της, πράγμα για το οποίο καταδικάστηκε. Η Ολυμπία ντε Γκουζ που αγωνίστηκε το 1789 στη Γαλλία για την ισότητα των φύλων με τη Διακήρυξη των Δικαιωμάτων της Γυναίκας και της Πολίτου, κρεμάστηκε. Στην Ελλάδα το 1887 η Ελένης Παντελίδου που απορρίφθηκε λόγω φύλου από την ιατρική σχολή Αθηνών, αυτοκτονεί. Στις ΗΠΑ στις 8 Μαρτίου 1857 έγινε η πρώτη απεργία των γυναικών εργαζομένων υφαντριών για να διεκδικήσουν βελτίωση των συνθηκών εργασίας με 9ωρη απασχόληση και υψηλότερες αποδοχές. Η ημέρα της απεργίας που πνίγηκε στο αίμα, καθιερώνεται ως παγκόσμια ημέρα της γυναίκας, κατόπιν πρότασης της γερμανίδας σοσιαλίστριας Κλάρας Τσέτκιν (η εικονιζόμενη) στη δεύτερη διεθνή σοσιαλιστική συνδιάσκεψη των γυναικών στην Κοπεγχάγη στις 8 Μαρτίου 1910. Παράλληλα, οι σουφραζέτες στην Αγγλία αγωνίζονται για το δικαίωμα του εκλέγειν και εκλέγεσθαι, που πέτυχαν το 1928. Στην Ελλάδα το δικαίωμα αυτό κατοχυρώθηκε με νόμο το 1952. Παρά τις κατακτήσεις των γυναικών, την άρση αποκλεισμών που αποδίδονταν δήθεν σε ψυχική ανισορροπία της γυναίκας «ορισμένες ημέρες του μήνα», τις υψηλότερες επιδόσεις τους σε όλες τις βαθμίδες εκπαίδευσης, ανισότητες συνεχίζονται στην πολιτική και την επαγγελματική ζωή. Οι γυναίκες συμμετέχουν πολύ λιγότερο από τους άνδρες στα κέντρα λήψης αποφάσεων και στα πολιτικά δρώμενα. Στην εργασία οι γυναίκες πληρώνονται λιγότερο από τους άνδρες, ακόμη και για την ίδια θέση εργασίας. Επιλέγουν παραδοσιακά ως προς το φύλο επαγγέλματα και δουλεύουν άτυπα συχνότερα από τους άνδρες. Οι ανώτερες θέσεις εργασίας καταλαμβάνονται από άνδρες, ενώ η πρόσβαση των γυναικών σε ανώτερες θέσεις είναι πολύ δύσκολη λόγω «άφαντων» εμποδίων (φαινόμενο γυάλινης οροφής). Ενδεικτικά, σε όλες τις κεντρικές τράπεζες της Ευρώπης οι διευθυντές είναι άνδρες, ενώ στο ευρωπαϊκό κοινοβούλιο συμμετέχουν 31% γυναίκες και σε μεγάλες εταιρείες των χωρών της ευρωπαϊκής ένωσης μόνο 3% των προέδρων είναι γυναίκες. Ανισότητες παρατηρούνται και στην εκπαίδευση και την οικογενειακή εστία. Οι γυναίκες επιλέγουν περισσότερο σπουδές ανθρωπιστικές και θεωρητικές, ενώ οι άνδρες θετικές. Στην ελληνική οικογένεια η γυναίκα είναι αυτή που κυρίως φροντίζει τα παιδιά και τους ηλικιωμένους στο σπίτι και που αφιερώνει τον περισσότερο ελεύθερο χρόνο της στις δουλειές του σπιτιού, ενώ ο άνδρας λαμβάνει κυρίως τις κρίσιμες αποφάσεις της οικογένειας. Η γυναίκα επίσης αποτελεί συχνότερα θύμα βίας μέσα στην οικογένεια με δράστη τον σύντροφο. Δέχεται σωματική βία, από ένα μεμονωμένο χαστούκι έως και ανθρωποκτονία. Συχνότερη όμως είναι η ψυχολογική/ λεκτική βία, δηλαδή η υποτίμηση, οι εξυβρίσεις, οι απειλές, ο εκβιασμός, η απομόνωση, η πρόκληση φόβου και ενοχών. Υπολογίζεται ότι στο δυτικό κόσμο έως και 50% γυναικών έχουν υποστεί ενδοοικογενειακή βία τουλάχιστον μια φορά στη ζωή τους. Σύμφωνα με έρευνα του Κέντρου Ερευνών για Θέματα Ισότητας (ΚΕΘΙ) το 2003 στην Ελλάδα το 56% των γυναικών υφίσταται ψυχολογική/ λεκτική βία και 3, 6% σωματική βία από το σύντροφο. Ασφαλώς, η αξία μιας ανθρώπινης ζωής δεν μπορεί να αξιολογηθεί με αριθμούς. Η χαμηλή κοινωνική και οικονομική θέση της γυναίκας, οι ευθύνες από τους πολλαπλούς ρόλους η ύπαρξη ελάχιστου ελεύθερου χρόνου, η ποιότητα της συντροφικής σχέσης, η παθητική στάση της γυναίκας που παραδοσιακά εγκωμιάζεται ως ένδειξη αρετής, ανάλογα και με τον τρόπο που η ίδια η γυναίκα τα βιώνει, είναι παράγοντες που επιβαρύνουν την ψυχική και σωματική υγεία της γυναίκας. Σύμφωνα με έρευνες, οι γυναίκες στη Δύση εμφανίζουν κατάθλιψη και άγχος δυο με τρεις φορές συχνότερα από τους άνδρες, οι οποίοι από την άλλη πλευρά καταφεύγουν συχνότερα στην κατάχρηση ουσιών και αλκοόλ. Οι διατροφικές διαταραχές, βουλιμία και ανορεξία, που σχετίζονται με την αρνητική εικόνα του σώματος, αφορούν ως επί το πλείστον γυναίκες. Οι γυναίκες ακόμη επιχειρούν περισσότερες απόπειρες αυτοκτονίας. Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, πώς θα μπορούσε η σημερινή ημέρα να γιορτάζεται καθημερινά από όλες τις γυναίκες; Με συνεχή δράση κάθε γυναίκας για το σεβασμό των κατά τα άλλα αυτονόητων ανθρωπίνων δικαιωμάτων της. Βιβλιογραφία: http://ec.europa.eu/social/main.jsp?langId=en&catId=418 http://www.internationalwomensday.com/first.asp http://www.isotita.gr http://www.kethi.gr http://agonigrammi.wordpress.com/2009/09/20/ Τάκαρη, Ντ. (1984). Η γυναίκα από την αρχαιότητα έως την τεχνολογική επανάσταση, Αθήνα Ρεγγίνα Γιαννάκη Ψυχολόγος, D.E.S.
Δευτέρα 7 Φεβρουαρίου 2011
7 Φεβρουαρίου: Παγκόσμια Ημέρα Ασφαλής Πλοήγησης στο Διαδίκτυο
Το Διαδίκτυο έχει χαρακτηριστεί ως το εργαλείο που εκμηδενίζει τις αποστάσεις και παρέχει ανεξάντλητες πηγές γνώσεις και πληροφόρησης. Πέρα όμως από την αδιαμφισβήτητη χρησιμότητα του, όπως καθετί που εμπεριέχει ανθρώπινη χρήση, έχει και αυτό κάποιους κινδύνους, ιδιαίτερα όταν γίνεται χρήση αυτού από παιδιά , που λόγω ηλικίας δεν διαθέτουν την κατάλληλη κρίση προκειμένου να κάνουν σωστή χρήση του μέσου αυτού.
Πιο συγκεκριμένα το παιδί:
· Μπορεί να εθιστεί στην χρήση του Internet με αποτέλεσμα την παραμέληση των κοινωνικών του δραστηριοτήτων, των σχολικών του υποχρεώσεων κ.α.
· Μπορεί να έρθει σε επαφή με αγνώστους που μπορεί να το βλάψουν
· Μπορεί να εκτεθεί σε ακατάλληλο ή προσβλητικό περιεχόμενο
· Μπορεί να επηρεαστεί από έμμεσες διαφημίσεις στο Internet
Παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην χρήση του διαδικτύου, υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να προστατευτούμε.
Όπως :
· Όταν γίνεται χρήση του υπολογιστή από παιδιά καλό θα είναι η οθόνη να βρίσκεται σε ορατό σημείο έτσι ώστε να ελέγχουμε τι ακριβώς παρακολουθεί το παιδί
· Να μην δίνουμε προσωπικά στοιχεία και να μην αποκαλύπτουμε λεπτομέρειες της προσωπικής μας ζωής σε άλλους χρήστες
· Να μην αποκαλύπτουμε κωδικούς πρόσβασης
· Να κάνουμε διαχείριση του χρόνου χρήσης του Internet, ειδικά όταν γίνεται από παιδιά, προκειμένου να μην αφήνουμε πίσω άλλες δραστηριότητες
· Να είμαστε επιφυλακτικοί για αυτά που διαβάζουμε στο Internet
· Να μην στέλνουμε υλικό από τον δικό μας υπολογιστή( π.χ. φωτογραφίες, βίντεο)
· Να γίνει αναζήτηση υποστήριξης αν αντιληφθούμε υπερβολική χρήση του διαδικτύου είτε από εμάς τους ίδιους είτε από τα παιδιά μας
Η εξέλιξη της Τεχνολογίας έχει κάνει το Internet ένα εργαλείο το οποίο μπορεί με σωστή χρήση και γνωρίζοντας τους κινδύνους, να προσφέρει απλόχερα γνώσεις, πληροφορίες και διασκέδαση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Βρεττού Γεωργία
Κοινωνική Λειτουργός
Το Διαδίκτυο έχει χαρακτηριστεί ως το εργαλείο που εκμηδενίζει τις αποστάσεις και παρέχει ανεξάντλητες πηγές γνώσεις και πληροφόρησης. Πέρα όμως από την αδιαμφισβήτητη χρησιμότητα του, όπως καθετί που εμπεριέχει ανθρώπινη χρήση, έχει και αυτό κάποιους κινδύνους, ιδιαίτερα όταν γίνεται χρήση αυτού από παιδιά , που λόγω ηλικίας δεν διαθέτουν την κατάλληλη κρίση προκειμένου να κάνουν σωστή χρήση του μέσου αυτού.
Πιο συγκεκριμένα το παιδί:
· Μπορεί να εθιστεί στην χρήση του Internet με αποτέλεσμα την παραμέληση των κοινωνικών του δραστηριοτήτων, των σχολικών του υποχρεώσεων κ.α.
· Μπορεί να έρθει σε επαφή με αγνώστους που μπορεί να το βλάψουν
· Μπορεί να εκτεθεί σε ακατάλληλο ή προσβλητικό περιεχόμενο
· Μπορεί να επηρεαστεί από έμμεσες διαφημίσεις στο Internet
Παρά τους κινδύνους που ελλοχεύουν στην χρήση του διαδικτύου, υπάρχουν πράγματα τα οποία μπορούμε να κάνουμε προκειμένου να προστατευτούμε.
Όπως :
· Όταν γίνεται χρήση του υπολογιστή από παιδιά καλό θα είναι η οθόνη να βρίσκεται σε ορατό σημείο έτσι ώστε να ελέγχουμε τι ακριβώς παρακολουθεί το παιδί
· Να μην δίνουμε προσωπικά στοιχεία και να μην αποκαλύπτουμε λεπτομέρειες της προσωπικής μας ζωής σε άλλους χρήστες
· Να μην αποκαλύπτουμε κωδικούς πρόσβασης
· Να κάνουμε διαχείριση του χρόνου χρήσης του Internet, ειδικά όταν γίνεται από παιδιά, προκειμένου να μην αφήνουμε πίσω άλλες δραστηριότητες
· Να είμαστε επιφυλακτικοί για αυτά που διαβάζουμε στο Internet
· Να μην στέλνουμε υλικό από τον δικό μας υπολογιστή( π.χ. φωτογραφίες, βίντεο)
· Να γίνει αναζήτηση υποστήριξης αν αντιληφθούμε υπερβολική χρήση του διαδικτύου είτε από εμάς τους ίδιους είτε από τα παιδιά μας
Η εξέλιξη της Τεχνολογίας έχει κάνει το Internet ένα εργαλείο το οποίο μπορεί με σωστή χρήση και γνωρίζοντας τους κινδύνους, να προσφέρει απλόχερα γνώσεις, πληροφορίες και διασκέδαση σε κάθε ενδιαφερόμενο.
Βρεττού Γεωργία
Κοινωνική Λειτουργός
Κέντρο Ημέρας Αργοστολίου
Μ.Κ.Ο. «ΑΠΟΣΤΟΛΗ»
Λεωφ. Βεργωτή 18, Αργοστόλι
Τηλ. :26710-27426
Μ.Κ.Ο. «ΑΠΟΣΤΟΛΗ»
Λεωφ. Βεργωτή 18, Αργοστόλι
Τηλ. :26710-27426
Τετάρτη 2 Φεβρουαρίου 2011
Ο ΡΟΛΟΣ ΤΗΣ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΣ ΣΤΗΝ ΘΕΡΑΠΕΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΙΚΗΣ ΑΣΘΕΝΕΙΑΣ
Η ψυχική ασθένεια και ιδίως αυτή που χαρακτηρίζεται ως σοβαρή και χρόνια, έχει δυσμενείς και πολλές φορές αποδιοργανωτικές συνέπειες στον ίδιο τον άρρωστο αλλά παράλληλα και στην οικογένεια, μιας και επηρεάζει όλες τις πτυχές της ψυχοσυναισθηματικής και κοινωνικής ζωής της και αποδιαρθρώνει τις οικογενειακές σχέσεις και την οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Τα τελευταία χρόνια με το κίνημα του αποϊδρυματισμού και την αντιμετώπιση του αρρώστου έξω από το ίδρυμα, στην κοινότητα, η οικογένεια αποτελεί ένα σημαντικό συνεργάτη στην αντιμετώπιση της ψυχικής ασθένειας. Η συμμετοχή της στην θεραπεία, αποκατάσταση και υποστήριξη συμβάλλει καθοριστικά στην πορεία του ασθενή, μιας και αποτελεί το κύριο φυσικό υποστηρικτικό σύστημα για τον άρρωστο και τη βασική πηγή φροντίδας..
Μερικοί τρόποι βοήθειας της οικογένειας προς τον ψυχικά ασθενή είναι οι εξής:
· Αρχικά πρέπει να αποδεχτεί την ψυχική ασθένεια και να συμφιλιωθεί με το βαθμό ανικανότητας που επιβάλλουν τα συμπτώματα της. Όταν αυτή η συμφιλίωση επιτευχθεί, ακόμα και μικρές βελτιώσεις ή μικρές επιτυχίες μπορούν να φέρουν αισιοδοξία και ικανοποίηση. Όλη αυτή η διαδικασία όμως, απαιτεί χρόνο ώστε να συνειδητοποιήσουν αυτό που έχει συμβεί και να το νιώσουν πραγματικά .
· Η γνώση της αρρώστιας βοηθά στην κατανόηση και την αποδοχή. Και αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση από την ελπίδα. Σημαίνει ότι αποφεύγονται οι απογοητεύσεις που προκύπτουν από ανέφικτους στόχους και υπερβολικές ή μη ρεαλιστικές προσδοκίες
· Οι κρίσεις είναι πιο συχνές στην αρχή της ασθένειας, ενώ με την πάροδο του χρόνου αραιώνουν. Παρ’ όλα αυτά, το άτομο θα χρειάζεται να βρίσκεται σε θεραπεία (φαρμακευτική και ψυχοθεραπευτική) σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Είναι πολύ σημαντικό, ο ασθενής να επισκεφθεί έγκαιρα τους ειδικούς και να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή. Όσο περισσότερο καθυστερεί, τόσο πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν η θεραπεία να αποτύχει, ενώ μειώνονται οι πιθανότητες για μια ικανοποιητική ζωή.
· Μερικές φορές το άτομο της οικογένειας, που φροντίζει τον άρρωστο συγγενή του, προσπαθεί να αναπληρώσει ότι του έχει στερήσει η ασθένεια, με αποτέλεσμα να γίνεται υπερπροστατευτικό. Αυτό όμως είναι καταστροφικό, όχι μόνο για το άτομο που παρέχει τη φροντίδα, αλλά και για τον ασθενή, στον οποίο αυτή η συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει καταπίεση και άγχος. Χρειάζεται μέτρο σε όλα και ένα κατάλληλο επίπεδο ανεξαρτησίας και για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και για την οικογένεια.
· Να έρθει σε επαφή με μια ομάδα αυτοβοήθειας για οικογένειες που κάποιο μέλος τους πάσχει από ψυχική ασθένεια, με ψυχοεκπαιδευτικές ομάδες και υποστηρικτικές ομάδες συγγενών.
Πώς μπορεί να βοηθήσει σε περίοδο κρίσης
· Είναι καλό να υπάρχει καθημερινή επαφή με ένα άτομο, που ο ασθενής εμπιστεύεται.
· Αν ο ασθενής μιλάει άσχημα ή συμπεριφέρεται επιθετικά, πρέπει το άτομο που το φροντίζει να έχει υπ’οψιν ότι δεν απευθύνεται πραγματικά σ’αυτόν και δεν υπάρχει λόγος να του κρατάει κακία. Βρίσκεται υπό την επήρεια της ασθένειας.
· Χρειάζεται να γίνει προσπάθεια, ώστε να διασφαλιστεί ένα σταθερό, ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον.
· Οι συγκρούσεις ή οι έντονες συζητήσεις δε βοηθούν και πρέπει να αποφεύγονται. Nα επικοινωνεί μαζί του με ήρεμα και απλά λόγια, λέγοντας την αλήθεια και επισημαίνοντας, ότι χρειάζεται βοήθεια.
· Να συζητάει μαζί του πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα, χωρίς να τον επικρίνει ή να του δίνει την αίσθηση ότι του επιβάλλεται τι να κάνει.
· Να μην αρνείται την ύπαρξη των φόβων του ή των παραπόνων του.
· Εάν γίνεται χρήση ουσιών ή αλκοόλ να του εξηγήσει τους κινδύνους, ότι δηλαδή, επιδεινώνουν την κατάστασή του.
· Να προσπαθήσει να του δώσει να καταλάβει την ανάγκη να πάρει τη φαρμακευτική του αγωγή (αν υπάρχει). Να αποφύγει να τον υποχρεώσει να την πάρει ή να του τη δώσει κρυφά, γιατί είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει ο ίδιος ο ασθενής την κατάσταση και ότι μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.
· Να αποφύγει να τον αγγίζει ή να τον κοιτάει στα μάτια, για να μην αισθάνεται κίνδυνο.
· Όλ’ αυτά είναι πιο εύκολα έχοντας, εκ των προτέρων, πάρει πληροφορίες από τον ψυχίατρο, σε σχέση με τη συμπεριφορά που θα πρέπει να έχει για να τον βοηθήσει
· Προτροπή να αποφύγει την οδήγηση
· Να γνωρίζει τα νοσοκομεία που εφημερεύουν.
· Όταν δεν υπάρχει καμία επικοινωνία και ο ασθενής είναι βίαιος, να ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας. Η αστυνομία θα επέμβει εφόσον υπάρχει εντολή από την εισαγγελική αρχή. Επειδή αυτός ο τρόπος είναι τραυματικός για τον ασθενή, καλό είναι να καταφύγει σ’ αυτόν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. όταν ο ασθενής χρειάζεται άμεσα βοήθεια και δε συμφωνεί ή όταν είναι βίαιος προς τον εαυτό του ή τους άλλους).
Σίγουρα όλοι μας έχουμε δει ασθενείς παραμελλημένους και μόνους τους αλλά και ασθενείς σε πολύ καλή κατάσταση και αρκετά λειτουργικούς όπου από πίσω κρύβεται μια υποστηρικτική οικογένεια. Γι’αυτό λοιπόν η οικογένεια είναι καλό να είναι συνεργάτης των επαγγελματιών και όχι σιωπηλοί παραστάτες. Να υποστηρίζονται για να γίνουν βοηθοί, συμπαραστάτες,σύμβουλοι, πολίτες ενεργοί και πολύ σεβαστοί.
Μπακαλού Σοφία
Κοινωνική Λειτουργός
Η ψυχική ασθένεια και ιδίως αυτή που χαρακτηρίζεται ως σοβαρή και χρόνια, έχει δυσμενείς και πολλές φορές αποδιοργανωτικές συνέπειες στον ίδιο τον άρρωστο αλλά παράλληλα και στην οικογένεια, μιας και επηρεάζει όλες τις πτυχές της ψυχοσυναισθηματικής και κοινωνικής ζωής της και αποδιαρθρώνει τις οικογενειακές σχέσεις και την οικογενειακή ατμόσφαιρα.
Τα τελευταία χρόνια με το κίνημα του αποϊδρυματισμού και την αντιμετώπιση του αρρώστου έξω από το ίδρυμα, στην κοινότητα, η οικογένεια αποτελεί ένα σημαντικό συνεργάτη στην αντιμετώπιση της ψυχικής ασθένειας. Η συμμετοχή της στην θεραπεία, αποκατάσταση και υποστήριξη συμβάλλει καθοριστικά στην πορεία του ασθενή, μιας και αποτελεί το κύριο φυσικό υποστηρικτικό σύστημα για τον άρρωστο και τη βασική πηγή φροντίδας..
Μερικοί τρόποι βοήθειας της οικογένειας προς τον ψυχικά ασθενή είναι οι εξής:
· Αρχικά πρέπει να αποδεχτεί την ψυχική ασθένεια και να συμφιλιωθεί με το βαθμό ανικανότητας που επιβάλλουν τα συμπτώματα της. Όταν αυτή η συμφιλίωση επιτευχθεί, ακόμα και μικρές βελτιώσεις ή μικρές επιτυχίες μπορούν να φέρουν αισιοδοξία και ικανοποίηση. Όλη αυτή η διαδικασία όμως, απαιτεί χρόνο ώστε να συνειδητοποιήσουν αυτό που έχει συμβεί και να το νιώσουν πραγματικά .
· Η γνώση της αρρώστιας βοηθά στην κατανόηση και την αποδοχή. Και αποδοχή δεν σημαίνει παραίτηση από την ελπίδα. Σημαίνει ότι αποφεύγονται οι απογοητεύσεις που προκύπτουν από ανέφικτους στόχους και υπερβολικές ή μη ρεαλιστικές προσδοκίες
· Οι κρίσεις είναι πιο συχνές στην αρχή της ασθένειας, ενώ με την πάροδο του χρόνου αραιώνουν. Παρ’ όλα αυτά, το άτομο θα χρειάζεται να βρίσκεται σε θεραπεία (φαρμακευτική και ψυχοθεραπευτική) σχεδόν σε όλη τη διάρκεια της ζωής του. Είναι πολύ σημαντικό, ο ασθενής να επισκεφθεί έγκαιρα τους ειδικούς και να λαμβάνει τη φαρμακευτική του αγωγή. Όσο περισσότερο καθυστερεί, τόσο πιο πολλές πιθανότητες υπάρχουν η θεραπεία να αποτύχει, ενώ μειώνονται οι πιθανότητες για μια ικανοποιητική ζωή.
· Μερικές φορές το άτομο της οικογένειας, που φροντίζει τον άρρωστο συγγενή του, προσπαθεί να αναπληρώσει ότι του έχει στερήσει η ασθένεια, με αποτέλεσμα να γίνεται υπερπροστατευτικό. Αυτό όμως είναι καταστροφικό, όχι μόνο για το άτομο που παρέχει τη φροντίδα, αλλά και για τον ασθενή, στον οποίο αυτή η συμπεριφορά μπορεί να προκαλέσει καταπίεση και άγχος. Χρειάζεται μέτρο σε όλα και ένα κατάλληλο επίπεδο ανεξαρτησίας και για τον ίδιο τον ασθενή αλλά και για την οικογένεια.
· Να έρθει σε επαφή με μια ομάδα αυτοβοήθειας για οικογένειες που κάποιο μέλος τους πάσχει από ψυχική ασθένεια, με ψυχοεκπαιδευτικές ομάδες και υποστηρικτικές ομάδες συγγενών.
Πώς μπορεί να βοηθήσει σε περίοδο κρίσης
· Είναι καλό να υπάρχει καθημερινή επαφή με ένα άτομο, που ο ασθενής εμπιστεύεται.
· Αν ο ασθενής μιλάει άσχημα ή συμπεριφέρεται επιθετικά, πρέπει το άτομο που το φροντίζει να έχει υπ’οψιν ότι δεν απευθύνεται πραγματικά σ’αυτόν και δεν υπάρχει λόγος να του κρατάει κακία. Βρίσκεται υπό την επήρεια της ασθένειας.
· Χρειάζεται να γίνει προσπάθεια, ώστε να διασφαλιστεί ένα σταθερό, ήρεμο και ασφαλές περιβάλλον.
· Οι συγκρούσεις ή οι έντονες συζητήσεις δε βοηθούν και πρέπει να αποφεύγονται. Nα επικοινωνεί μαζί του με ήρεμα και απλά λόγια, λέγοντας την αλήθεια και επισημαίνοντας, ότι χρειάζεται βοήθεια.
· Να συζητάει μαζί του πώς θα ήθελε να είναι τα πράγματα, χωρίς να τον επικρίνει ή να του δίνει την αίσθηση ότι του επιβάλλεται τι να κάνει.
· Να μην αρνείται την ύπαρξη των φόβων του ή των παραπόνων του.
· Εάν γίνεται χρήση ουσιών ή αλκοόλ να του εξηγήσει τους κινδύνους, ότι δηλαδή, επιδεινώνουν την κατάστασή του.
· Να προσπαθήσει να του δώσει να καταλάβει την ανάγκη να πάρει τη φαρμακευτική του αγωγή (αν υπάρχει). Να αποφύγει να τον υποχρεώσει να την πάρει ή να του τη δώσει κρυφά, γιατί είναι σημαντικό να συνειδητοποιήσει ο ίδιος ο ασθενής την κατάσταση και ότι μπορεί να κάνει κάτι γι αυτό.
· Να αποφύγει να τον αγγίζει ή να τον κοιτάει στα μάτια, για να μην αισθάνεται κίνδυνο.
· Όλ’ αυτά είναι πιο εύκολα έχοντας, εκ των προτέρων, πάρει πληροφορίες από τον ψυχίατρο, σε σχέση με τη συμπεριφορά που θα πρέπει να έχει για να τον βοηθήσει
· Προτροπή να αποφύγει την οδήγηση
· Να γνωρίζει τα νοσοκομεία που εφημερεύουν.
· Όταν δεν υπάρχει καμία επικοινωνία και ο ασθενής είναι βίαιος, να ζητήσει τη βοήθεια της αστυνομίας. Η αστυνομία θα επέμβει εφόσον υπάρχει εντολή από την εισαγγελική αρχή. Επειδή αυτός ο τρόπος είναι τραυματικός για τον ασθενή, καλό είναι να καταφύγει σ’ αυτόν μόνο σε εξαιρετικές περιπτώσεις (π.χ. όταν ο ασθενής χρειάζεται άμεσα βοήθεια και δε συμφωνεί ή όταν είναι βίαιος προς τον εαυτό του ή τους άλλους).
Σίγουρα όλοι μας έχουμε δει ασθενείς παραμελλημένους και μόνους τους αλλά και ασθενείς σε πολύ καλή κατάσταση και αρκετά λειτουργικούς όπου από πίσω κρύβεται μια υποστηρικτική οικογένεια. Γι’αυτό λοιπόν η οικογένεια είναι καλό να είναι συνεργάτης των επαγγελματιών και όχι σιωπηλοί παραστάτες. Να υποστηρίζονται για να γίνουν βοηθοί, συμπαραστάτες,σύμβουλοι, πολίτες ενεργοί και πολύ σεβαστοί.
Μπακαλού Σοφία
Κοινωνική Λειτουργός
( Το παρόν άρθρο δημοσιεύτηκε στην Εφημερίδα "Ιατρικά Νέα", Τεύχος 4 )
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)